laatste dagen, laatste blog, laatste loodjes...

Zoals we het blog begonnen zijn zo eindigd hij ook weer, met de laatste loodjes. Maar dan nu de laatste loodjes richting het einde van dit bijzondere, overgetelijke, mooie, leuke, zware en overweldigende avontuur.
Momenteel voelt het wat jojoachtig, met dagen die moeilijk zijn omdat je er gewoon weg klaar mee bent en graag naar huis wilt en dagen dat je bijna euforisch bent omdat je weet dat je bijna op schiphol staat en je niet kan wachten tot het weerzien met onze vriendjes en familie.

De eerste twee weken van ons vrijwilligerswerk hebben we doorgebracht in het ziekenhuis, maar in de tweede week begonnen de dagen ons meer en meer tegen te staan. Doordat er zo weinig patienten waren was er weinig te zien en te doen en kropen de dagen voorbij. Uiteindelijk zijn we nadat we een gesprek hadden gehad met de manager van ons project op ons verzoek overgeplaatst naar een ander vrijwilligersproject.
Het project heet mspn en is een cetrum voor kinderen en hun verzorgers met hiv/aids. De kinderen komen daar gemiddeld 4 maanden en krijgen daar behandeling, educatie en sociale ondersteuning. De ouders leren omgaan met hun ziekte doormiddel van dieetleer en de zorg voor hun kinderen (denk aan medicatie en de noodzaak van ziekenhuisbezoeken)
Als vrijwilliger geef je de kinderen engelse les en wiskunde (mijn sterkste vakken op school vroeger, not!)en verder gewoon veel liefde aande kinderen geven.
Omdat er door onze onverwachte overplaatsting nu behoorlijk wat vrijwilligers waren hebben we onze dagen verspreid met een kindertehuis.
Een tehuis die uit twee locaties bestaat met 20 jongens en 15 meisjes.
Kinderen die vaak een zware bagage hebben omdat ze wees zijn en meestal van de straat zijn gehaald.
Maar gelukkig daar nieuwe kansen krijgen door goede scholing en veel liefde. Hier gingen de dagen een stuk sneller en had je veel meer het gevoel dat je echt iets voor hen kon betekenen.
Een dag hebben we hier op zaterdag gewerkt toen de kinderen vrij waren van school. Het leek Uncle (de vaderfiguur van het tehuis) een leuk idee om de oudere kinderen wat nederlands te leren.
Zo'n 10 kinderen kwamen braaf aan tafel zitten en wij gingen met een whiteboard aan de slag. Het begon natuurlijk heel simpel met hallo, hoe gaat het etc.
Daarna gingen de kinderen zinnen en woorden vragen als;
Ik vind je leuk, Ik hou van je, Ik haat je... en dit werd in de loop van de minuten alleen maar erger bijv. hoe zeg ik tegen hem dat ik hem een varken vindt? een stinkerd, een ezel enzovoort enzovoort. hilariteit alom:D
Daarna was het tijd voor een creatief uurtje want er kwam een tekenleraar. Zoals veel kinderen die ooit in dit weeshuis hebben gewoond had ook de tekenleraar daar gewoond en kwam een keer per week langs om de kinderen creatief te vermaken.Er werden bloemen geknipt uit gekleurd papier en vlinders getekend.
De kinderen van het tehuis waren erg gesteld op je komst omdat jij degene was die voor wat extra persoonlijke aandacht kan zorgen in zo'n groot 'gezin'.
Hoewel gezin misschien een beetje raar klinkt is het wel het gevoel wat de verzorgers en de kinderen uitstralen. De kinderen zorgen echt voor elkaar en zijn erg goed opgevoed. Verder krijgen ze goede studiekansen en spreken ze erg goed engels.
Bij de mspn (hivcentrum) ging het er heel anders aantoe. Omdat de kinderen een flinke stempel krijgen doordat ze hivbesmet zijn krijgen ze nauwelijks scholing.(kinderen worden op scholen geweigerd) Hun engels is erg slecht en ze worden vaak verstoten door hun gemeenschap.Overdag is er een leraar die probeerd de kinderen wat scholing te geven.Je merkte echt aan haar manier van praten dat ze het werk echt met passie doet. Maar door de verschillende leeftijden en doordat de kinderen door ziekte niet altijd de energie hebben om te leren is hun ontwikkeling een heel stuk lager.
Door de casussen te lezen werd het ons duidelijk dat de meeste mensen besmet raken doordat de man tijdelijk in India gaan 'werken' daar sexueel contact hebben met hivbesmette vrouwen, dan terug komen en hun vrouwen besmetten en kinderen krijgen die daardoor dus ook kans hebben om besmet te raken.
Andere gevallen zijn drugsverslaving en gedwongen prostitutie. Vaak is de vader al overleden hij verteld vaak pas als hij ernstig ziek wordt wat hij heeft vanwege schaamte.
Het voelde fijn om voor deze kinderen iets te betekenen maar ook heel emotioneel en moeilijk.
Onze laatste dag werd afgesloten met een afscheidsceremonie. We kregen een kaart waarop alle kinderen hun naam hadden geschreven en ons bedankte, een tikka (een rode stip op je voorhoofd) en een sjaal.
Dat was een mooie afsluiting van ons vrijwilligers werk.

's avonds hebben we met Mia, een Deens meisje dat intussen ook haar intrek had gedaan in ons gastgezin een gezellige filmavond gehouden. Zij had namelijk haar laptop bij, een heerlijke afleiding die we al lang niet meer gehad hadden.
Nu zijn we weer aangekomen in Thamel, de toeristenwijk van Kathmandu. Waar we naar een week van niet douche we dit eindelijk weer een keer kunnen. Vanwege de droogte was er geen water in ons gastgezin zelfs nauwelijks om te wc door te spoelen, heel ranzig:S.
Verder hebben we afscheid genomen van 3 x per dag een rijstgerecht en zijn we nu druk bezig met souvenirs in te slaan. Nog een paar daagjes aftellen en dan zijn we weer in het hectische, gestructureerde, stressvolle nederland. Maar zeker ook het Nerderland dat we heel erg hebben gemist met veilig water uit de kraan, gevarieerde maaltijden, een heel fijn bed en iedereen die ons lief is.
Hierbij sluit ik mijn blog af, wil ik iedereen bedanken voor alle leuke, lieve en belangstellende reacties op mijn blog en hoop ik iedereen binnenkort weer te mogen zien.
veel liefs, Namaste!