Paaseieren en een groet van hart tot hart

Hoi allemaal,

Allereerst bedankt voor alle leuke en lieve berichtjes, dat doet goed op 8000 km afstand van thuis!!
Op 5 april vertokken we met een busje naar bandipur, onze gids zei dat het ongeveer 3 a 4 uur reizen zou zijn. Alleen moet je dit rekenen als een portie van de afhaal chinees....dus het dubbele qua tijd. Bandiput is een klein dorpje met leuk huisjes, winkeltjes en een hele andere omgeving als Kathmandu. Een prachtige omgeving met veel bossen en bergen. In Bandipur hebben we een prachtige wandeling in de bergen gemaakt, mijn dieptevrees werd weer eens op de proef gesteld. Maar heb me er dapper door heen geslagen. Tijdens de wandeling hebben we twee aapjes gezien, kei schattig!!
Hier vieren we geen pasen zoals jullie gister en vandaag maar tijdens het verblijf in het guesthouse hadden we paaseieren. Als er kinderen voorbij kwamen gaven we de chocoladeeitjes aan hun. Hiervan waren ze heerlijk aan het snoepen. sommige likte zelfs het papiertje af en dan te bedenken dat wij in Nederland er zo een stuk af wat achter alkaar naar binnen werken als we daar zin in hebben. Dit is aan hun echt niet besteed. 's ochtends kwam er een meisje voorbij lopen ze kreeg twee paaseitjes van ons en at deze met veel smaak op. Ze bleef net zolang staan totdat haar eitjes op waren en hoopte op een nieuw eitje waarvan ze heerlijk kon smullen...natuurlijk kreeg ze deze van ons en liep daarna weg. Na 5 minuten kwam ze terug, dit keer niet met haar moeder maar met al haar broertjes en zusjes em misschien nog wel buurkindjes.(ong. acht kinderen) Deze wilde natuurlijk ook proeven van deze heerlijke chocolade en eventjes spelen met ons haha :)
Na twee dagen bandipur ontdekken zijn we verder gegaan met de bus... zeg maar gerust een kamikazabus. De chaufeur reed als een malloot die levensmoe is echt DOODeng!! En dit zou 2 a 3 uur moeten duren... na 20 minuten waren we alle drie super misselijk en hadden ons zelf al heel vaak schrap moeten zetten om te zorgen dat we niet door de bus heen zouden schieten. Brenda was het helemaal beu en is naar de chauffeur gegaan en naast hem gaan zitten, ze pakte zijn arm vast en sprak hem streng toe, dit hielp en de reis verliep verder rustig.
Nu zijn we in pokhara, in het lakeside gebied. Dit is een groot meer omringd door bergen en leuke strandtentjes, winkels en guesthouses. Erg leuk om te zien, er hangt een beetje een hippie sfeer haha...relaxxx
Vandaag een stukje gewandeld en gekeken naar de paraglyders, nog even gedacht zou ik het leuk vinden om dit te doen...mijn dieptevrees overwinnen? Het gaat namelijk vrij langzaam dus zou niet zo bang zijn om naar beneden te storten...totdat er een tandumvlucht naar beneden kwam en de toerist en heel misselijk was en moetst overgeven. :S:S dit lijkt me toch niet echt iets voor mij...
Nu skypen met onze lovers en family gaan we zo even wat eten er rest mij nog een ding te vertellen:
In nepal groeten mensen elkaar door te groeten met de woorden nameste.
Nameste betekend ik greot het licht in jou.
Een groet vn hart tot hart door je handen te sluiten voor het hart en licht te buigen tonen ze liefde en diep respect voor de ander... een prachtig gebaar toch en een mooie paasgedachte ;)